Meer dan 50 miljard jaar geleden ben ik geïncarneerd op De Moeder, die jullie Aarde noemen. 

Ik kwam hier om te onderzoeken nadat er een hevige Galactische oorlog had gewoed. Mijn onderzoeksteam en ik zijn begonnen zo’n 7,7 miljard jaar geleden op Hyperbornea. Hier heb ik vele vele jaren gewoond tussen de mensen in menselucke vorm. 

 

In het noorden waar ik naar bergen mocht kijken al werkend vanuit het mooiste groenste dal met het mooiste klimaat. Nooit warm en nooit koud, met een temperatuur van 18C. Met mooie pastelkleurige roze en blauwe luchten. 

 

Maar Moeder Aarde werd geteisterd door verkrachting, mishandeling en keer op keer gebruikt door duisteren van Orion. Deze duisteren hielden zich tevens bezig met genetische manipulatie van mensen en dieren. 

Na zoveel mogeluck mensen te hebben geholpen om te vluchten, moest ik vluchten van Hyperbornea. Ik moest weer terug. Hyperbornea kwam om door natuurrampen en dé kernoorlog. 

 

Ik ben veelal tussen de stelsels gehopt (leuk woord). Ik woonde tussen de Pleiadiërs, Orcturianen en mijn geliefde Cygnus. In het Vega stelsel zijn wij verder gaan onderzoeken met o.a. de kristallen. Deze kwamen onder mijn verantwoording die we her en der verstopt hebben nadat De Moeder weer hersteld was. 

 

In Atlantis heb ik mijn eerste menselucke trauma opgelopen, waardoor ik bijna meZELF vergat. Door het grote verdriet van het mislukken van het experiment op Hyperbornea, was Atlantis voor mij de genadeklap. Door wederom te moeten vluchten en het vuur en het water om mij heen te hebben gezien vergat ik mijn krachten en zat geheel in mijn menselucke  rol en vergat mijn Galactische krachten. De elementen water en vuur zouden in al mijn verdere levens een rol blijven spelen tot de dag van vandaag.

 

[Even een side-note: Er worden verhalen verteld in boeken en websites, die niet kloppen met de werkelucke feiten. Maar we hebben allemaal dat ene gevoel …]

 

Ik ben door de Lumuriën opgenomen en samen zijn we verder gevlucht nadat we eerst op krachten kwamen. Want ook Lumurië werd net als Atlantis verwoest. De Orianen (niet alle) zagen De Moeder planeet waar de wet van vrije wil geldt, als een legitiem excuus, om te blijven doen wat zij willen - vernietigen. En niets anders dan vernietigen.

 

[De Duisteren waren overigens niet alleen zij die van Orion kwamen. ‘Het echte Duister bespeelt allen en overal. Het zijn oorlogszuchtige wezens die zich laten besturen door een vele malen groter orgaan binnen Omniversum aspect van tijdslijnen’: Het Kompaswerk]

 

Door de Lumuriën geholpen en weer in mijn kracht te staan, ben ik doorgereisd naar wat jullie Egypte noemen. In Egypte heb ik een zwaar gevecht moeten leveren die je niet Aards kan noemen. Zoals ik al aangaf, ik had de verantwoording over de kristallen die ik samen met het team overal verstopt had. 

Egypte is voor mij het diepste trauma, waar ik tot op heden niet bij wil in mijn aardse vorm. Ik weet dat dit gevecht verder uitgevochten zal worden. 

 

Van Egypte naar Azië, waar ik vele jaren heb gewoond. De fysieke vorm is niet alleen letterluck zwaar, maar ook mentaal. Het werd moeilucker om m’n missie te volbrengen als ik niet steeds op krachten zou komen. Ik heb overal rond gezworven van plek naar plek. En vele plaatsen kan ik mij herINNeren.

Ik ben weer terug naar de Lumuriën gegaan via vele omwegen, en dit keer in Amerika. Samen met de Hopies kon ik verder werken aan de missie. Van daar uit, ben ik naar het zuiden van Engeland gegaan. 

Daar ben ik mijn geliefde kwijt geraakt nadat ik hem moest verlaten. De missie was belangrijk en we wisten dat we elkaar weer zouden vinden. 

 

In Hawaï kon ik eindeluck rustig zonder op te vallen, verder werken aan het onderzoek en aan De Moeder. In Hawaï begon ik steeds meer te genieten van mijn menselucke vorm, omdat ik zo genoot van De Moeder. 

Alles wat wij gecreëerd hadden, kwam daar prachtig tot haar recht. De Duistere krachten werden steeds zwaarder op De Moeder, maar ik voelde mij veilig en ik was goed verborgen. Ik wilde ook vergeten.

Maar door niet waakzaam te zijn, werd ik toch bevangen en kreeg ik de zwaarte over mij heen van het Duister. De deken van illusie, een overlay. De implantaten, de manipulatie en de eindeloze herhaling van de negatieve gemanipuleerde Ouroboros. 

 

Van Hawaï kwam ik in Taihiti.  

Wat ik weet van Tahiti, is dat mijn overgrootvader er geboren is. De Tahitianen zijn reizigers, en zo reisde mijn overgrootvader naar Indonesia en ontmoette mijn overgrootmoeder, een prinses. 

Mijn grootouders moesten vluchten naar een eiland voorbij Sulawesi , waar  hun 3 dochters geboren werden op het eiland Talaud. Door wederom de Duisteren is de gehele familie vermoord, op mijn oma na, de moeder van mijn moeder. Zo erfde mijn oma, mijn neneh, het eiland Tuleh in Indonesië. 

 

Als ik je vertel dat ik met mijn eerste menselucke ervaring in Hyperbornea ook in Thule woonde. Je schrijft het alleen anders. Het eiland is nog steeds binnen onze familie, maar nu erf-verdeeld over haar 6 kinderen, waarvan er één is overleden. Maar de cirkel was rond oftewel de Ouroboros. 

 

In 1974 mocht ik weer het ‘licht’ zien en ging de missie weer verder. In Nederland, omdat het land een voortrekkersrol geniet in het bewust-ZIJN proces, omdat het omgeven is door water, dat een energiedrager is van een ruimer bewustzijn. 

 

Maar nu moest ik eerst de aardse strugglingen zien te overwinnen. Dat ging de eerste tien jaar goed door de opvoeding van mijn Indonesische oma. Maar in m’n pubertijd werden al mijn ingebrachte implantaten geactiveerd. 

 

De Duisteren wisten dat de cyclus voorbij was en door mijn implantaten harder te manipuleren kon ik moeilucker bij mijn Galactische krachten. Ik was sterker, maar nog lange na niet op mijn volle sterkte. Ook de overlay was nog te sterk die zij aanbrachten. 

 

[Overlay is wat jullie de sluier noemen van vergetelheid, ook wel mist genoemd]

 

De GF had mij ondertussen gevonden en stuurde hun speciale eenheid in menselucke vorm, die mij onder haar hoede nam. We werden vriendinnen en zijn het tot op de dag van vandaag. Maar het werk van deze speciale eenheid is zo omvattend, dat zij niet continu op mij kon letten. 

 

In mei 2020 hebben de duisteren hun laatste poging getracht mij uit de weg te ruimen. Maar waar de Duisteren nooit bij hebben gekund, zijn onze krachten. En door deze laatste noodpoging, hebben ze mij de reset gegeven. De GF wist dat ik hierdoor mij weer zou herINNeren. 

Met de begeleiding van de speciale eenheid , mijn vriendin, werden mijn implantaten verwijderd en werd ik opnieuw uitgelijnd. Zo werd ik weer geactiveerd. 

 

[Ik moet er wel bij vertellen dat het hier gaat om mijn vaste vorm hier op Aarde. 

In de nachten bleef ik bezig met mijn werkzaamheden voor de GF. De missie is té belangrijk]

 

Nu vier jaar later heb ik het teken van de speciale eenheid van de GF, mijn vriendin,  gekregen dat ik niet meer ‘hidden’ hoeft te zijn. Dat is een heel goed teken. 

Ik vind het eng, spannend en ben wat zenuwachtig. Ik weet dat mijn aardse leven zal veranderen, want ik moet klaar zijn. Er komen leuke tijden aan en er is werk aan de ‘winkel’. 

 

[De speciale eenheid van de GF, mijn vriendin, die op De Moeder werkt met het Kompaswerk, heeft door het onthullen van mijn IK, nu aanknopingspunten gevonden waardoor zij ook weer verder kan met haar werk. Ze heeft mij verder ingelicht en gaten aangevuld na mijn uittreden. Alle hiddens komen nu 1 voor 1 naar buiten.]

 

De ‘hiddens’ moeten aan het werk, de missie wordt volbracht. Er komen prachtige tijden aan. 

Dit is mijn verhaal in een notendop. Het is mijn aardse IK die dit met jou wilt delen.

IK ben de aardmagiër van de 22x22 van het oneindige Drakenveld en Elohimveld. Ik mocht de twee samengesmolten universumswerelden bereizen en kreeg daarom de leiding over dit Universum als 'geascendeerde' Universumwezen. Ik hoef niet meer hidden te zijn. 

 

In lack’ech Gina (de naam die mij op Aarde gegeven is) 

© Ꮆ丨几卂

Via Telegram @Ginas_codes